خرده جنایات

همیشه عاشق دیالوگ خسرو شکیبایی تو خونه سبز بودم:(حرف که می زنیم)

با خودم فکر میکردم چه خوبه آدمها تو هر شرایطی با هم حرف بزنند و واقعا قهر خیلی بچه گانه است اونم‌ واسه دوتا آدم بالغ، فکر میکردم توانایی این که هر مشکلی رو با حرف زدن حل کنم دارم و گذشت راه حل خیلی از دلخوری هاست ... اما زندگی بهم ثابت کرد همه چی دوطرفه است؛ من نمی تونم وقتی طرف مقابلم گوش نمی کنه حرف بزنم؛  بعضی وقتها اینقدر ناراحت میشی که سکوت میکنی چون شاید حرف زدن اوضاع رو خرابتر کنه...الان به این نتیجه رسیدم که بعضی خصوصیات که فکر میکردم خصوصیات خوب و مثبتیه شاید اینطور نباشه این که همیشه گذشت کنی این و به طرف مقابل یاد میده که اون هیچ وقت کوتاه نیاد چون میدونه تو می بخشی و می گذری...

هر وقت میخوام کوتاه نیام، هر وقت با خودم میگم این دفعه دیگه من پارو نمی زنم ببینم چی میشه؟ باز یه ندایی تو قلبم میگه مگه چقدر وقت داریم برای زندگی، روزهای زندگی حیفه با ناراحتی هدرشون نده.