اولویت مادری

تا الان همکارهایی داشتم که یا مجرد بودند و یا بچه نداشتند بنابراین من پرمشغله تر از اونا بودم و اونا معمولا من و تحسین می کردند که میتونم به تمام کارها برسم و حواسم به نیازهای خانواده ام هم هست و... امسال با فرد جدیدی همکار شدم که متاهل هست و دارای فرزند، شرایط خاصی در زندگی داره که به مراتب از من پرمشغله تره؛ اینقدر کار داره که هیچ وقت آزادی برای خودش نداره، از من ۸ سال کوچکتره و اینقدر تو رسیدگی به خانواده اش سنگ تموم می ذاره که بهش غبطه می خورم. با برنامه کار میکنه و از کوچکترین وقتی که داره استفاده مطلوب میبره... امروز من سر اینکه امیدرضا کم غذا میخوره و بیشتر ترجیح میده سالاد و میوه بخوره ابراز ناراحتی می کردم که توضیح داد که چه غذاهای متنوعی برای بچه اش درست میکنه و چقدر سعی میکنه کیفیت غذا بالا باشه که اگر بچه کمی ازش میخوره به جاش قوت لازم و داشته باشه...و من هیچ کدوم از این کارها رو انجام نمی دادم، انتظار دارم بچه ها غذاهای معمول سفره رو بخورند و فقط غر میزنم که این بچه چرا غذا  نمی خوره.. 

تصمیم گرفتم از این به بعد غذای بچه ها اولویت اول کارهام باشه. فکر میکنم چون مادرم مهمترین وظیفه ام تدارک شرایط مناسب برای رشد و سلامت بچه هاست.

همیشه دوستانم و همکاران سابق و حتی اقوام به من می گفتند چطور به این همه کار میرسی! اما امروز بالاخره برای اولین بار یکنفر از من پرسید پس شما تو خونه چه می کنید؟؟ و من احساس کردم هیچ کار مهمی نمی کنم وقتی اولویتهام و درست تشخیص ندادم:(