باز هم همان حکایت همیشگی
امروز بعد ماه‌ها اعلام شد که رنگ شهرم زرد شده.
اسفندماه ۹۹ مشهد آبی بود و بعد بازشدن راه‌ها و کنار گذاشتن پروتکل‌ها و ورود زائرین به شهر همه دست به دست هم داده و به ۱۰ فروردین نرسیده بودیم که رنگ کرونایی شهر نارنجی و بعد قرمز شد و در مرداد و نیمه اول شهریور سیاه شد.
وضعیت مردادماه اونقدر خراب بود که من تو مسیر رفت و امدم به سرکار فقط افراد سیاه‌پوش و پرده عزا دم درب خونه‌ها می‌دیدم. همه دربه‌در دنبال دارو و بیمارستان و راه‌چاره بودند و... با اینکه با آدمها ارتباط چندانی نداشتم اما حس می‌کردم گرد مرگ روی شهر پاشیدند و همه افسرده و ناراحتند.
الان دوباره شهر زرد شده و شلوغ، دوباره همه جا جنب و جوش دیده میشه و مردم بدون ترس، بدون ماسک و کنار هم ...
و خدا کنه واکسن هایی که تزریق شده باعث بشه که پیک بعدی نداشته باشیم. خداکنه دیگه کسی به خاطر کرونا عزادار نشه.
من این روزها با ترس به جمعیتی که به حرم هجوم می‌آورند نگاه می‌کنم، با ترس به صف‌های نذری و موکب‌های عزاداری خیره میشم. و با نفرت به آدمهایی که ماسک ندارند و بی‌خیال عزیزانی که رفتند و یا دارند با مرگ دست و پنجه نرم می‌کنند هستند.
واقعا هنوز درک نکردم اونایی که ماسک نمیزنن یا میرن سفر تفریحی.