پسرعمو اومده بود واسه خداحافظی، چهارشنبه قراره مهاجرت کنه به سمت کانادا..
مامان خیلی ناراحت شد ( مامانم بچه های عموهایم و خیلی دوست داره و این پسرعمویم چون همسن داداش وسطی هست تو بچگی خیلی خونه ما می‌موند و همگیمون بهش علاقه داریم)
تو اون دوساعتی که خونه مامان بود کلی خندیدیم(با دخترعموها و پسرعموها، خیلی نقاط مشترکی داریم که تا دورهم جمع میشیم صدای خنده‌هامون بلند می‌شه) خداحافظی کرد و رفت.
دلم گرفت، انگار با هر رفتنی یه تیکه از خوشی‌هامون کم می‌شه.
اقای همسر گفت امید اصلا دلتنگی نکرده و تو این دو روز اصلا سراغت و نگرفته!
به امید گفتم دلت واسم تنگ نشد؟گفت: نه!
بهش گفتم خوشحالم که وقتی مسافرت بودم دلت تنگ نشده اما چرا دلت تنگ نشد؟ گفت آخه قلق داره بهت فکر نکردم تا دلم تنگ نشه! با تعجب نگاهش کردم گفت آخه وقتی دوری و نمی‌تونی بیای باید یه کار کنم دلم تنگ نشه.
امروز در حال برگشت از محل کار بودم که رئیس اداره تماس گرفت و اعلام کرد فردا باید عازم یک سفر باشیم.
از زمان دانشجویی تا الان هیچ سفری رو به تنهایی و بدون خانواده نرفتم از طرفی چند وقته دلم می‌خواست یه سفر بدون خانواده بروم که مسئولیت کسی با من نباشه و بتونم کمی با خودم باشم و حالا که این میسر شده هم خوشحالم هم مضطرب، حتی چندبار وسوسه شدم که بگم من نمیام اما منصرف شدم و الان دیگه قطعی تصمیم گرفتم این سفر و بروم.
تجربه جدیدی پیش رویم هست که تا به حال نداشتم و امیدوارم که حالم تغییر مثبتی داشته باشه.
فردا بعد از نماز مغرب حرکت می‌کنیم و انشاءالله جمعه ظهر مشهد خواهیم بود.
