میگه مامان داداش چرا خوابیده؟
میگم آخه روزه است.
میگه منم بزرگ شدم باید روزه بگیرم؟
با ذوق میگم آره عزیزم تو هم بزرگ شدی مثل داداش باید روزه بگیری
میگه نمیخوام روزه بگیرم.
میگم چرا؟
میگه چون اگه روزه بگیرم غذا نمی تونم بخورم.
(حالا خوبه تا خواهش و التماس من نباشه لب به غذا نمیزنه)
روزهای اول اسفند بود که اعلام کردند کرونا تو ایران شیوع پیدا کرده و دقیقا همون هفته من سرما خوردم گلودرد و تب و آبریزش بینی_مطمئن بودم سرماخوردگیه چون دو روز قبلش بیرون شهر بودیم و من لباس مناسب نپوشیده بودم و از سرما دندونام به هم می خورد. ولی خوب از طرفی چند روز قبل از اعلام شیوع، من تقریبا ۱۰۰ نفر آدم و دیده بودم و باهاشون حرف زده بودم‌و با همه شونم دست داده بودم. جالب اینکه دونفرشون اهل شهر قم بودند و یکنفر هم دانشجو بود که ماه قبلش از چین برگشته بود و من دلیل کافی جهت نگران بودن داشتم.
از سرکار که با سردرد و آبریزش بینی اومدم خونه، سریع به خانواده گفتم به من نزدیک نشید شاید کرونا گرفته باشم... امیررضا دوید طرفم و دستش و به صورتم کشید و بعد به صورت خودش و گفت اگر تو نباشی من زندگی رو نمیخوام...(فدای پسر احساساتی خودم بشم)
در جوابش گفتم بیخود .... بعد با خودم فکر کردم بچه ام باید خیلی قویتر بشه خیلییی
میگه مامان یه خبر خوب... میگم چی مامان؟
امام حسین زنده شده.
من!!!!چه خوب.از کجا این و میگی؟ از بیرون. اونجا رو نگاه نوشته امام حسین زنده شده است.(از پنجره کوه و نشون میده)
همکارانم من و فمینیست میدونند شاید به این دلیل که تمام تلاشم و میکنم که حقی از خانمی ضایع نشه و یا به این دلیل که چندبار سر این موضوع که خانم ها حق عائلهمندی نمیگیرن یا پست های مدیریتی بهشون داده نمیشه اعتراض کردم و در جواب همکارم گفت که خانم ها در قبال خانواده اشان تعهدی ندارند و حقوقشان برای خودشونه!(آیا واقعا تو این شرایط میشه صرفا انتظار داشت تنها مرد خانواده هزینه ها رو تامین کنه؟ یا اینکه چند درصد خانم های شاغل حقوقشان و تو زندگی شون نمیارن؟) به هرحال خیلی از اطرافیان من و فمینیست میدونند..
تو خونه معتقدم وظایف خونه مثل آشپزی و شست و شو و تمیز کاری مختص خانم ها نیست و همه اعضای خانواده باید همکاری داشته باشند...
حالا فکر میکنید در واقعیت خونه ما چطوره؟ مثل اکثر خانه هایی که دیدم. کارهای خونه با منه باید دائم به فکر نهار و شام و تمیز کاری خونه باشم، وقتی خیلی خسته میشم مخصوصا الان که هم ماه رمضانه و هم ضدعفونی هم به کارهای دیگه اضافه شده و غر میزنم همسرم میگه شده از ما بخواهی و انجام ندهیم و بلند میشه ظرفها رو میشوره واقعا هم همینه در ۷۰ درصد موارد اگر من خواستم ظرف بشوره یا غذا بپزه اون کار و انجام داده و خوشحال شده که داره به من کمک میکنه اما این من و راضی نمیکنه؟ دوست دارم کار خونه رو وظیفه خودشون بدانند و مشخصا بعضی کارها رو به عهده بگیرند که وقتی کاری می مونه من عذاب وجدان نگیرم که وظایفم و خوب انجام ندادم؟!
نکته اش همینجاست رفتارم با تفکرم در مورد وظایف متفاوته! فکر میکنم تو فرهنگ ما همه کار خونه و مدیریت داخل خونه رو مختص زن می دانند بنابراین اگر خونه نامرتب باشه و یا غذا آماده نباشه منم که عذاب وجدان میگیرم نه همسرم. و اگر همسرم کاری تو خونه انجام بده اون و لطف میدونه که به من کرده!انگار فقط خونه منه!
هیچ وقت دلم نخواسته مرد باشم چون فکر میکنم زن بودن خیلی خوبه و مادر بودن بی نظیره...اما خدایی مسئولیت زیادی به گردن یک زن ایرانیه مخصوصا وقتی شاغلم هست. دلم میخواد پسرم و طبق اعتقادات خودم بزرگ کنم اما حیف که بچه ها بیشتر به رفتار نگاه می کنند تا گفتار.
تو روانشناسی یک مکانیسم دفاعی داریم به نام جابه جایی و مفهوم کلی اینه که وقتی از کسی یا چیزی ناراحتی و زورت بهش نمیرسه سر کس دیگه که ضعیف تره و یا برات بی خطرتره خالی میکنی:( همیشه با خودم فکر میکردم چقدر گناه داره اون بنده خدای از همه جا بی خبر که مورد حمله این مکانیسم قرار میگیره و فکر میکردم خودم هیچ گاه از این مکانیسم استفاده نمی کنم. البته مکانیسم های دفاعی ناخودآگاه هستند و برای دفاع از فرد در برابر اضطراب فعال میشن.
هفته پیش بود که مدیر زنگ زد و پیشنهادش و مبنی بر انتقال من به قسمت دیگه داد و گفت مختاری در قبول یا رد پیشنهاد!
و من فردای همان روز یعنی چهارشنبه از مکانیسم جابه جایی استفاده کردم و امروز میشه یک هفته که اعصاب خوردیم و سر عزیزی که میدونم تحمل میکنه خالی کردم و همچنان تا امروز ادامه دادم امروز دوباره مدیر تماس گرفت و قرار شد فردا حضوری باهم صحبت کنیم باز استرسم رفت بالا، نماز و که خوندم توکل کردم و آروم تر شدم. بعد به فکر افتادم که این هفته چقدر خانواده ام و اذیت کردم می تونستم بخندم و نخندیدم. میتونستم باهاشون شاد باشم و نبودم فقط و فقط سر این جابه جایی لعنتی...
امروز گوشیم و که نگاه کردم دیدم دوتا پیام تبریک اومده واسم و بعدش هم بقیه گروه فامیلی تبریک فرستادن... روز روانشناس و بهم تبریک گفته بودن با جملات قشنگ.
یه خنده بزرگ روی لبم نشست و یک حسرت توی دلم..چند ساله که خودم و زیاد روانشناس نمیدونم. دقیقا از وقتی کارمند شدم و مجبور به انجام کارهایی که زیاد مرتبط به رشته ام نیست... صبح با خودم فکر کردم رشته ای رو خوندم که عاشقش بودم باعلاقه درس خوندم و همیشه فکر میکردم در آینده یک روانشناس متبحر میشم که میتونم کمک خیلی ها باشم اما الان...
2 ساعت مونده به افطار داشتم بادام خلال میکردم واسه شله زرد که مدیر تماس گرفت و یه پیشنهاد جابجایی بهم داد و قرار شد فکر کنم و جوابش و بدهم...
اضطراب تمام وجودم و گرفت؛ تغییر همیشه سخته و جرات میخواد اتاقم و که 8 سال هر روز و اونجا گذروندم،میز و سیستم و پنجره پشت سرم، گلدون قشنگ روی میز،شمعدونی روی پکیج همشون و دوست دارم؛ با زیروبم کارم آشنام و ... حالا محیط جدید و همکاران ناآشنا و ..از لحاظ اداری هم که پیشرفتی محسوب نمیشه!! قرار بود فردا جواب بدهم اما هنوز افطار نشده با یک پیامک نوشتم که ترجیح میدهم همینجا کارم و ادامه بدهم.
ناراحتم و دلخور! این چه پیشنهادی بود! چرا؟ جوابهایی که به این چرا میدهم ناراحتم میکنه.
جالبیش اینه هر وقت به این فکر میکنم که کاش تو رشته خودم کار میکردم خدا زود یه موقعییت میذاره جلوی پام و میگه انتخاب کن... بهم ثابت میکنه منم که باید بخوام و عمل کنم باید انتخاب کنم و نترسم و...
به خودش توکل میکنم و ازش میخوام بهترین راه و جلوی پام بزاره اما از خودم دلخورم خیلییی
افوض امری الی الله والله بصیر بالعباد
امروز که از سرکار برمیگشتم مثل روزهای گذشته بیرون حرم چندین نفر سجاده پهن کرده بودن و نشسته بودن روبروی حرم تو همین چندقدم که تا جای ماشین پیاده میرم 3 نفر از من سوال کردن صحن ها هنوز بسته ان؟ و من گفتم آره متاسفانه
از تو ماشین مغازه ها رو نگاه میکردم یهو یه لباس فروشی دیدم و یادم اومد چند وقته خرید نرفتم و چقدر دلم تنگه که بی دغدغه تو بازار راه برم و خرید کنم.
از پنجره خونه کوه سرسبز و میبینم؛ من عاشق رنگ سبز بهارم یک رنگ سبز نو و تازه و هر روز با خودم میگم خدا کنه زودتر این ویروس تموم شه و بشه دوباره سبزه ها رو لمس کرد.
از 2 اسفند تا الان جز خانواده درجه یک هیچ کدوم از خویشاوندان یا دوستانم و ندیدم و دلم براشون تنگ شده
5 اردیبهشت جزو قشنگترین روزهای زندگی منه و برای اولین بار بدون جشن و مهمونی سپری شد هر چند سعی کردم روز شادی برای خانواده ام باشه اما خوب یه چیزی کم داشت.
یه جا خوندم آدم به همه چی عادت میکنه حتی اگر تو جهنم هم باشه بهش عادت میکنه و... دلم نمی خواد به این شرایط عادت کنیم،به دور بودن به ترسیدن به اضطراب به حفظ فاصله و...
ماه رمضان اومد و من دلم گرمه به دعاهای افطار و سحر و نفس های آدم های روزه دار
