یلدای تکرار نشدنی

یلدای سال ۹۱ بود. مامان خانواده دو تا عمویم و دعوت کرده بود و به رسم همه دورهمی‌هایی که با عموها داشتیم بعد از شام و چیدن بساط میوه و آجیل عمو هادی گفت: پاشو عمو یارهات و جمع کن واسه گل و پوچ

من همیشه سردسته ‌گروه خانمها بودم و عمو هادی سردسته گروه آقایون و بلااستثناء همیشه ما برنده بودیم و کلی کل‌کل داشتیم که شما حریف ما نمیشود و تیم آقایون ضعیفه...اون بار چون یکی از دخترعموهام تازه ازدواج کرده بود و با همسرش اومده بود و از طرفی مامان به دلیل پذیرایی گفت بازی نمی‌کنه یکنفر از آقایون و هم باید تو تیم خودم می‌پذیرفتم خوب منم داداش کوچیکه رو انتخاب کردم..بازی ۲۳ تایی بود تیم عمو اینا ۱۲ بودند و تیم ما ۲۲..گل آخر گل طلایی محسوب میشه طوری که باید تیم مقابل یک‌ضرب دستی که توش گله رو انتخاب کنه و اصلا پوچ کردن نداریم اگه درست انتخاب کنه برنده اون تیمه و مهم نیست که تیم مقابل پله آخر بوده..خوب ما به گل آخر رسیدیم، تقسیم گل همیشه با من بود و ما تیم همیشه برنده بودیم یارهام که همیشه شامل ۸ تا دخترعمویم و دوتا زنعموهام بودند بازی رو خوب بلد بودند و وقتی گل دستشون بود اصلا از چهره نمی‌شد تشخیص داد اینبار داداش کوچیکه هم که همیشه برای گرفتن گل از دست اون به اشتباه می‌افتادم تو تیم ما بود واسه گل آخر تصمیم گرفتم گل بسپارم به دست این یار تازه‌وارد..ساعت تقریبا ۱ بعد از نیمه شب بود و عمو هادی از تمام ترفندهاش استفاده می‌کرد تا یارهای من و به افشای گل وادار کنه:)) خوب به همه شک می‌کردند مخصوصا به یکی از دخترعموهایی که بیشتر گل و به اون می‌دادم یهو داداش بزرگه اومد تو گوش عمو هادی یه چی گفت و عمو و داداش غش کردند از خنده(وااای که چقدر دلم واسه خنده‌هاش تنگ شده) اون شب اینقدر خندید که اشک از چشماش سرازیر شده بود داداشم هم همینطور و ما هاج و واج مونده بودیم که چرا می‌خندن! عمو یه راست اومد سروقت داداش کوچیکه و گل و از دستش گرفت. گروه آقایون از خوشحالی و خنده نمی‌دونستند چه کنند.. زنعمو به من‌گفت که داداش کوچیکه بهشون رسونده که گل دستشه اما من با اطمینان کامل گفتم امکان نداره این کار؛ داداش من اصلا  اهل این کارها نیست و اون موقع شب با دختر‌عمویم رفتیم واسه همه بستنی خریدیم و تاوان شکستمون و دادیم...آقایون هی تو گوش هم چیزی می‌گفتند و غش می‌کردند از خنده و خوب دیگه بعد از عمری از ما برده بودند و کلی کلکل کردند که گل‌طلایی گرفتن هنره و ..

فردای اونروز جمعه بود و من امتحان استخدامی داشتم(همون که قبول شدم و سرنوشتم تغییر کرد) ظهر اومدم خونه بابا و گفتم چرا دیشب اینقدر می‌خندیدید و بله باباجان افشا کرد که داداش بزرگه از تو آشپزخونه دوتا تراول ۵۰ تومنی به داداش کوچیکه نشون داده و اونم به دستی که گل توش بوده اشاره کرده(که از شانس خوب اون یا بد ما گل تو دست خودش بود) خوب اونروز داداش کوچیکه واسه هممون پیتزا گرفت و ما هم راز خنده‌هاشون و فهمیدیم..

دلم برای عمو هادی خیلی تنگ شده، واسه خنده‌های اون شبش، واسه دستهای بزرگش که حتی وقتی مشتش و باز می‌کرد گل لای انگشتانش پنهان می‌موند.برای خالی‌بازی کردنش وقتی حدس می‌زدم ‌گل دسته کیه.. آخرین باری که بازی کردیم بهمن پارسال بود قبل از کرونا لعنتی، عمو گل و دست خودش نگه داشته بود و من یک‌ضرب تشخیص دادم و گل و گرفتم و بعد هم ما بردیم، قرار شد دفعه بعد با بستنی که تیمشون باخته بیاد...

همش با خودم میگم کاش اون‌بار ما می‌باختیم تا باز با شادی بخنده و الان من به یاد خنده‌های قشنگش بیفتم. کاش لااقل گل و زود تشخیص نمی‌دادم...

 

 

 

 

۹۹-۱۱

خرده جنایات زناشویی/اریک-امانوئل اشمیت

به طور جسته و گریخته در مورد موضوع این‌ کتاب می‌دونستم. فکر می‌کنم چندسال پیش بخش هایی از تله‌تئاتر این نمایشنامه رو تو شبکه چهار دیده بودم و همیشه مشتاق بودم کتابش و بخونم..

یکی از مزیتهای کرونا واسه من این بود که مقاومتم و در برابر کتاب الکترونیک شکست و علیرغم میلم عضو طاقچه شدم‌و شروع کردم به خوندن کتابها تو گوشیم و خوب الان از این بابت خوشحالم، چون باعث شده کتابهایی که دوست داشتم بخونم و فرصت خریدش و نداشتم در اختیارم باشه.

این کتاب تا حدودی برام ترسناک بود. 

با بچه‌ها مودب باشید.

امیدرضا یهو خیلی جدی و با عصبانیت اومد کنارم و گفت: مامان قبل کرونا که رفته بودم بپر‌بپر(ترامپولین) خانمه گفت بچه رو ببرید بیرون..نباید اینطوری میگفت.

گفتم خوب حتما وقتت تموم شده بوده.

گفت: آره خوب باید بگه بچه‌ها وقتتون تموم شده نه اینکه ببرینش بیرون. برو دعواش کن.

گفتم آها درست می‌گی باید به خانمه می‌گفتم شما بگید وقتش تموم شده پسرم خودش میاد بیرون..بذار کرونا تموم بشه بریم شهر بازی حتما بهش می‌گم.

۹۹-۱۰

وصیت‌ها/مارگارت اتوود

پارسال کتاب سرگذشت یک ندیمه رو خونده بودم و از همون موقع منتظر ادامه کتاب بودم..

هنگام خوندن کتاب سرگذشت یک ندیمه پر از خشم می‌شدم و به جامعه نگاه می‌کردم موقع خوندن کتاب وصیت‌ها با نگرانی به خودم نگاه می‌کردم و اینکه چقدر می‌تونستم مثل عمه لیدیا رفتار کنم...

کتاب خوبی بود.

 

۹۹-۹

پاییز فصل آخر سال است/نسیم مرعشی

یادم نمیاد دقیقا اولین بار چه موقع اسم این کتاب و شنیدم فقط یادمه از همون موقع دنبالش بودم که این کتاب و بخونم چند بار رفتم کتابخانه یا امانت بود یا رزرو..بالاخره پنج شنبه شب از طاقچه گرفتم و تا تمومش نکردم خوابم نبرد..

خیلی دوستش داشتم و ذهنم  تا چند روز درگیر شخصیت‌‌های کتاب بود.

داستان از دید سه تا دوست روایت میشه و اتفاقات روزمره زندگیه...نویسنده خیلی قشنگ حالات و احساسات و توصیف کرده بود.

 

شاید اتفاق بیفته

بهش می‌گم امید از فکرت این و بیرون کن این اتفاق اصلا نمی‌افته.

میگه شاید اتفاق بیفته.

میگم چطوری؟

میگه میاد پایین و پایین و پایین بعد می‌افته...:)))

 

۹۹-۸

ماهی سیاه کوچولو/صمد بهرنگی

همیشه اسم این‌کتاب و می‌شنیدم و قصه کلی کتاب و هم می‌دونستم واسه همین رغبتی برای خوندنش نداشتم. امشب تصمیم گرفتم کتاب و بخونم و واسه امید تعریف کنم...

قشنگ بود و خوشحالم که بالاخره خوندمش.

 

۹۹-۷

راهنمای دلبری/حنانه شکاری

تو وبلاگ‌ دردانه اسم این کتاب و خوندم و توضیحات ایشون در مورد اینکه هر ازچندگاهی باید این کتاب و خوند(البته نقل به مضمون می‌کنم) و اسم کتاب جذبم کرد.

اولین کتابی که از طاقچه خریدم. و خوب خیلی لطیف و دوست‌داشتنی بود برام. مطمئنا هرازگاهی کتاب و نگاهی می‌اندازم.

البته دعای کمیل هم برام جزو محبوبترین دعاهایی هست که تا به حال خوندم.

 

پس از مدتها

برای من انتظار کشیدن یکی از سخت ترین کارهای دنیاست..

متاسفانه خودم خیلی آن‌تایم هستم و به همین دلیل سر اینکه معطل بمونم یا بقیه وقت‌شناس نباشند خیلی حرص می‌خورم.

در کل سالهای تحصیل حتی یکروز هم تاخیر نداشتم.

در محل کار همیشه ۵ دقیقه قبل از شروع جلسه در محل حضور دارم و می‌بینم همکاران تا نیم‌ساعت هم تاخیر می‌کنند و یا کلا جلسات با تاخیر شروع می‌شه ..

هر روز که آقای همسر قراره بیاد دنبالم راس ساعت در محلی که قرارمونه حاضر میشم و وقتی ماشین و نمی‌بینم پیاده راه میفتم تا تو مسیر ببینمش و معمولا ۵۰۰۰ قدم راه رفتم تا همسر برسه...

در تاریخ ۱۲ شهریور آقای مدیر به من گفتند که برای یک سمت من و پیشنهاد دادند و قراره ارتقاء بگیرم..خوب از اون زمان حدود ۳ ماه گذشت و خبری نشد و من هر روز منتظر حکم جدید بودم؛ دیگه دیروز با خودم قرار گذاشتم منتظر نباشم چون تو ادارات خیلی دیدم که لحظه آخر ارتقاء کنسل بشه . امروز ساعت ۳ بعدازظهر همکاران با پیامک به من تبریک گفتند و از تبریکات اونها متوجه شدم بالاخره حکم سمت جدید اومده:)) خوب خیلی خوشحال شدم و یک نفس راحت کشیدم بعد هم متوجه حکمت تاخیر در ابلاغ حکم شدم و خداروشکر کردم .